Bu cümleyi okurken yine uzun (hoş, kısa yazmayı da öğrenemedim) yazılarımdan biri olacak bu yazıyı okuyup okumamaya karar vereceksiniz. Gerçekten çok uzun ve ilgilenmeyen için sıkıcı bir yazı olacak. İçimde kalan bazı cevapları dillendirip kişisel masturbasyonumu yapacağım. Affedin.
Dün gece Okan Bayülgen‘in programı Muhabbet Kralı’nda konu bloglardı. Konuklarla haliyle blog yazarları ancak sadece kadın olanlar seçilmiş ve bu blog yazarları neredeyse sadece kadınlar için yazmakta. Ben eski bir blog yazarı olarak Okan’ın yapacağı bu programı uzun zamandır bekliyordum. Dünkü programı öğrendiğimde de heyecanlandım ama bir alandan seçilmiş yazarları görünce ilk hayal kırıklığımı yaşadım. (görsel kaynağı)
Program devamında da beni pek tatmin etmediği ve dahi içimde bir şeyler kaldığı için bu eleştirel yazıyı yazmaya karar verdim. Yapıcı olmak amacım, yıkıcı bulmak veya ciddiye almamak da tercihiniz. 3 saat 50 dakika süren programın ilk 3 saatlik bölümünde notlar aldım. Paylaşsam, hacim olarak iki kısa veya bir uzun blog yazısı olarak yayınlanabilir.
Programın konuklarından (kimliklerinden) bahsetmeyeceğim. Bunun iki sebebi var. Birincisi, Devletşah hariç hiçbir konuğu doğrudan tanımamam. İkincisi ise rahatsızlığımın konuklarla ilgili değil, tamamen programın konuyu işleyişi, seçilen konu başlıkları, programın gittiği yol ile ilgili. Birkaç kadın blog yazarının blog hayatlarına dair dinlediğimiz ve programda çok az yer kaplayan öykülerini çıkarttığımız zaman blog kavramı hiç konuşulmadı. Konu bloglarken, bloglar konuşulmayacaksa konuklar pekala ayakkabı boyacılarından da seçilebilirdi. Hazır blog yazarları oradayken, çok fazla soru sorulabilirdi. Hepsinden bahsedeceğim. Biraz programa bakalım.
Programın ilk 1,5 saatinde, konukların tanıtılması haricinde hiçbiri söz almadı. Bu süreçteki 2 Telefon bağlantısında bloglar değil, konvansiyonel medya araçları, gazeteler, kitaplar, reyting hileleri konuşuldu. (iki yazım: Gazeteci vs Blog Yazarı – Blog yazarının kitap yazarından ne farkı var?) Sonra 15 dakika reklam, biraz belgesel (tamam belgsellerin hakkını yemeyelim) derken geçip gitti saatler. (Tabii bu kadar reklam alıyorsa ayrıca bir başarıdır.)
Bu 1,5 saatte hissettiğim şey, “ben blog yazarı değilim” oldu. 10 yıldan çoktur orda burda yazsam da; ne reklam aldım, ne kuruş kazandım. Hiçbir dergi beni bir “şey” olarak seçmedi. Hiç ödül kazanmadım (yazı yazıyorum diye ödül mü olur zaten?), bir eğitimim yok, vs. vs. Yazıyorum işte sadece…
2’inci saat dolduğunda, Devletşah’ın 15 dakikalık sohbeti ile şenlendim. Bu sohbet izlenesiydi, bilgilendiriciydi fakat bloglar konuşulmuyordu. Sosyal İmleme (social bookmarkin) araçları, konum bazlı (location based) servisler, iPhone uygulamaları, genel bir internet kullanımı konuşuldu. Evet, konu blogların çevresindeydi ama öyle de kaldı. En azından sosyal imleme sitelerinin genel kullanımları ile birlikte blog yazarına olan katkıları da konuluşabilirdi.
Konuk blog yazarları (tekrar ediyorum, kimliklerinden bahsetmiyorum) dijital ajans geçmişi olan ve blogundan para kazanan insanlardı. Yani profesyonellerdi ve ajans deneyiminin de bu konuda mühim desteği var. Tabii ki aslanlar gibi para kazanacaklar. İngilizce bloglarda bir sektörelleşme dahi var. Bizim neyimiz eksik? Fakat atlanan detaylar vardı yine. Bir kere bu yazarların ajans deneyimleri para kazanmalarından etkili bir kaynak. (tek kaynak demedim.) İkincisi Türkiye’de blog yazarak para kazanmak henüz istisnai bir durumdur. Üçüncü ve bu konuda son olaraksa, daha blog kavramını tanıyamamış bir izleyici karşısında bu işin para için yapıldığı algısının oluşmasından da çekinirim. Zira blog yazanlar için asıl olan yazma eylemidir. Üretmek, paylaşmak ve geribildirim almak farklı bir mutlu olma kaynağıdır.
Vakit geçe yaklaştıkça yayındaki sohbet de artmaya başladı. Bu defa Okan konuklarına -nesnel olarak- kitap okuyup okumadıklarını, DVD arşivi yapıp yapmadıklarını, eskiyi ne kadar saklar olduklarını sordu. Arşivciliğin dijitale inip koca rafların cebimize sığdığı dönüşümü tartışmak pekala güzel. Altında tartışılacak çok şey de var. Bazıları realist olarak içeriğe ulaşmanın -neredeyse- yeterli olduğunu düşünürken, bazıları da duygusal olarak illa hissetmek peşinde. Konu, blog olgusunun yine çok uzağında. Üstelik dijital bir mecrada yayın yapıyorlar diye neden kitap okumasınlar?
Bu anların birkaç dakika ötesinde Okan Bayülgen Yeni Aktüel dergisinin “Şişman Aktivistler Klavye Başında” haberinden alıntı yaptı. Bu sohbette bir an konu bloglara dönse de, ağırlık bedenlerde, obezitede ve büyük beden modasında kaldı. Ha keza 2’inci saat tamamlandığında konu Çok Gezenler Kulübü‘ne (bloguna) geldi. Konuklar bu blogda neler yaptıklarını anlatmaya çalışsalar da Okan nereleri gezdiklerini, nasıl gezdiklerini sordu, ne yazdıklarını sormadı. Gezi detaylarını bu kadar örneklemeye gerek yok. Onlar zaten blogun içeriği. Ne yazıyor, nasıl yazılıyor sormak gerekmez mi? Sormak yerine Paris’i anlattı.
Okan Bayülgen özellikle kemeralara çok aşina olmayan konuklarının sözünü kesip konuyu kendi anlatmayı seviyor. Yoğun ifade biçimiyle de çoğu kez konuklarından daha başarılı bir anlatıcı olduğu hatta kimi zaman kültürü ile konuya konuğundan daha hakim olduğu (ya da öyle göründüğü.) da bir hakikat. Ancak gördüm ki bu defa konu Okan’ın yeterince bilgi sahibi olduklarından biri değil gibiydi. Sıkça aptala yatıp, konuyu açıklatıcı sorular soran Okan bu defa bu yönteme de başvurmamıştı. Neden, niye, niçin? (başka nasıl sorayım?)
2,5’uncu saat. Bloglar konuşuldu! Hemen geçti. Şimdi balayı, maymun falan konuşuluyor. Oysa önemli bir konuya gelinmişti: Blogların referans kaynağı olması. Gazeteci vs Blog Yazarı yazında da sözetmiştim. Blog yazarı reklam, markaya yaranma vb. endileşer taşımadığı için samimiyetleriyle en dürüst referans kaynaklarıdır alışveriş, gezi vb. konularda.
Konuklara ait bir başka detay da gelen eleştirilerde saklıydı. Program sırasında Twitter’dan okunanlara göre izleyici konukların maddi olanaklarından şikayetçi, “ama onlar zengin!” tavrındaydı. Hayır öyle değil, biliyoruz. Kendileri de ne şekilde imkan yaratıp gezilere vs. gittiklerini anlattılar. Gayet mütevazı insanlar. Hem zengin olsalar ne olacak? Kime ne? (blogumda küfretme alışkanlığım olsa buraya “a nokta k” yazardım) Fakat mevcut konumumuz itibariyle bu algının önüne geçilememiş olması beni rahatsız ediyor. Kimsenin “blog yazarları çok rerörö” şeklinde düşünmesini istemem zira üzerime alınırım.
Keşke farklı profillerde blog yazarları da görseydik programda. Sadece kadınların olması da enteresanmış. Gerekçe son derece doğru, erkekler çok sıkıcı olur. Ama yani.. Sanki her programda erkekler “de” konuk olmuyormuş gibi. Ha, Okan “canım öyle istedi” dedi, o zaman eyvallah baba!
3’üncü saate 15 dakika kala bir izleyici telefonda sadece yemek, gezi ve moda bloglarının konuşulmasından şikayet etti. Okan da duruma açıklık getirdi. Programın başında başka bir blog programı yapmayacağını söylemesine rağmen, bu anda blogların çok geniş bir konu olduğunu, daha çok program yapılabileceğini, bunun ısıtmak için bir “krema” olduğunu söyledi. Bu benim içimi rahaltan cümle oldu. Çünkü bu geniş konudan ancak zerre bahsedilmişti. (yazının ilerisinde konuluşabilecek birkaç şeyi sıralayacağım.)
Benim not almayı bıraktığım 3’üncü saatte ise bir telefon vesilesi ile dijital reklamcılıktan sözedildi. Okan konuya daha hakim bir şekilde viral reklamcılıktan, medya satın almadan, konvansiyonel medyaya ayrılan bütçeyle dijitaldeki bütçe arasındaki uçurumdan, yapılan sahteciliklerden bahsetti. Asılda sektöre dair çok güzel özet geçti. Bu sıralarda ettiği laflara katılsam da; konu yine blog değildi!
Tabii manyak değilim. Ya da bu yazıyı yazacak kadar olsam da, “bloglardan başka bir şey konuşmayın” diyecek kadar değilim. (burada “hobi olarak yine konuşun” şakası gelse iyi olurdu.) Çok tatlı bir sohbet programı. Güzel kızlar konuk olmuş, laf lafı açıyor, konuklar profesörlerin ciddiyetinde değil; e her şey konuşulacak biz de dinleyeceğiz. Ama asıl konudan da bu kadar uzaklaşmayın. Onu da konuşun.
Blog kavramına yabancı bir kitleyi de hedef alırken neler konuşulabilirdi özetler halinde sözetmeye çalışacağım. (sadece birkaç örnek.)
Blog nedir sorusuyla muhakkak başlanmalıydı. Hazırlanan belgeselde bile “we blog”dan geldiği (“blogluyoruz” çevirisi ile) söylendi. Oysa “web log”dur doğrusu. Çoğunlukla “internette günlük tutmak” olarak anlatılır ama daha çok bir “kayıt” tutmaktır “blogging”. Farklı tiplerde kayıtlar.
Mesela “Photoblog” olarak anılan fotoğraf blogları, “vlog” olarak anılan video blogları ya da sadece imleme (bookmarking) yapmak için “linkblog“lar vardır. Bunlar medya tiplerine göre ayrılmaları sadece. Sonra Microblog, Tumblelog diye devam eden içerik tipi ayrımı var. Akabinde dikey bloglar var; Bunlar Muhabbet Kralı’na da konu olan yemek blogları, moda blogları, gezi blogları gibi tür blogları. Edebiyat, spor, teknoloji gibileri de eklenebilir. Şu an okuduğunuz gibi kişisel bloglar da var. Var oğlu var…
Bir de blog etiği var mesela. Yazılı olmasa da bilinen kurallar var. Ya da var mı? Varsa nedir bunlar? Kimler ne kadar uyuyor, ne kadar uymak gerekiyor hiç konuşulmadı. Mesela içerik hırsızlığı blog yazazarlarının dertlerindendir. Hem artık blog yazmayı bir hedef olarak görenler hem de ne yazık ki konvensiyonel medya içerik hırzırlığı yapmakta. Bir blog yazarının çektiği fotoğrafın ulusal bir gazetede izinsiz kullanılması aklaksızlıktır. Sahi, blog yazarı ürettiği içerikte ahlaklı olmalı mı?
Blog kavramının hatta yeni medyanın geçmişinden de bahsedilmedi. Türkiye’de Ünlülerin Twitter kullanması ve Facebook’la ayukka çıkan sosyal medya kavramı internetin başından beri var oysa. Geçmiş tarihlerde BBS‘lerde, haber sunucularında (nntp – News Server), o zamanın forumlarında, mesaj panolarında birler kişisel yayıncılık yapıyorduk. Hatta “chat” için düzenlenmiş IRC sunucularını (mIRC hani?) da, ICQ‘yu da kişisel yayıncılık için kullanırdık. Bloglardan konuşmaya yeni başlar olduk ama kimse “bakın beyler, bu işin sağlam kökleri var” demedi. “yeni” medyayı “eski”siyle hep kıyasladık ama.
Herkes blog yazabilir mi hiç konuşulmadı. Tabii yazabilir ama nerede o cesaret verici sözler? Bugün bedavaya ve sadece birkaç tıkla blog açmak mümkün. Tabii para harcayarak fazlasını yapmak da. Yazmaksa zaten… Yazmadan olur mu be?
Markalar hakkında sık yazanlar konuk olmasına rağmen, blog ve marka ilişkisinden hiç bahsedilmedi. Oysa ayrı bir ehemniyete sahip konu.
Blog yazmaya harcanan zamandan yeterince sözedilmedi. Konuklar seyahate çıkıp, blog tutuyorlardı. Gidip, gelip “şunu bunu gördüm, hadi yallah” mı yapıyorlar? Her yerde notlar alıyorlar, fotoğraf ve video çekiyorlar ki bu işin sadece hazırlık süreci. O notları tasnif ederek yazmak, gerekirse bazı detayları yeniden araştırmak hep zaman işi. Sadece yazma eylemi bile bir süreç. Şu yazıyı gece boyu tasarlayıp, her şeyini not etmeme, artık sadece sözcüklere çevirmeye ihtiyaç olduğu halde şu dakika yazmaya başlayalı 3,5 saat olmuş durumda mesela. Blogların hızlı okunduğundan bahsedildi, bir yazıyı tamamlamanın saatler, bazen günler sürdüğü unutuldu.
Bir diğer önemli konu da -hukuk sınırlarıyla- blog yazma özgürlüğü. Gerçi canım ülkemde yazan, hatta düşünen herkes aynı derdi paylaşmıyor değil. Geçen yıl yazdığı bir yazıdan, bir cümlesi cımbızla seçilen beyn.org yazarı Barış Ünver Başbakana hakaret ettiği gerekçesi ile mahkemelik oldu. Ancak 3 gün önce, 3. duruşmasında beraat edebildi. Konvensiyonel medya uyudu.
—
Bunlar sadece konuşulabileceklere örneklerdi. Çok daha fazlası var. Biliyorum bir programa sığdırmak mümkün değildi. Biliyorum Okan da konunun ne kadar detaylı olduğunu biliyordu. Yine de bu detaylardan bazıları o 4 saate sığdırılamaz değildi. Belki de Okan defalarca bloglara program yapacağını söylediğinden, dün blogların konu edildiğini öğrenince beklentilerimi abarttım. Bu da benim kusurumdur.
Ha, programa dair bir not da şu: KJ’de konukların blog ve Twitter adreslerini gördüğümü hiç anımsamıyorum.
Ancak her şeye rağmen bir şekilde bloglara değer veren, blog yazarlarına uzunca bir süre için söz hakkı yaratan tek kişi de Okan Bayülgen’dir. Bu yüzden naçizhane bir blog yazarı olarak kendisine teşekkür etmek de borcumdur. Teşekkürler Okan Bayülgen.
—-
Konu dışı: Bu yazı olur da Okan’a veya yakınlarına ulaşırsa, ne olur Okan’ın iPad’indeki Twitter’ı güncelleyin. Yeni uygulamada isimler önplanda olduğu için @rmncr kullanıcı adlı Arman Acar’ı “remenecere” diye okumak zorunda kalmaz.
valla YAZDIKLARINLA OKAN’ın programından daha çok bilgilendim
sürekli yazan biriyim;ancak bahsi geçen o cesaret bende de yok.hep bir şeyler yapmalıyım deyip ataletini yenemeyenlerdenim.
neyi nasıl yapacağını bilmemek,nerden başlayacağını kestireremek gibi sebeplerimde var elbet.
Teşekkürler Mine.
Bu çok da bir cesaret değil aslında. Zaten yazıyormuşsun. Bırak başkaları da görsün.
sevgili okan bayulgen bu gune degın tandgım ve belkı de hıc tanıyamayacagım super beyınlerden bırı:) onu cok sevıyorum,desteklıyorum ve ben de blogger yazıcısı olarak verdıgı destekten buyuk keyıf alıyorum:) sevgıler
Canım Simtom;
Ellein dert görmesin, teşekkürler yazdığın ve paylaştığın için. Izleyemedim diye hayırlanıyordum, blog yazın sayesinde izlemediğime sevindim. Sinir basacaktı. Yazı linkinin acilen Okan Bayülgen’e ulaşması dileğiyle
Sevgi ve ışıkla kal…
Güzel bir yazı olmuş ellerinize sağlık
Programı izlerken ben de senin gibi hissettim, “Blog yazarları konuk edilirken neden ‘blogosfer’ konuşulmuyor?” dedim. Zaten programın yarısında falan açmıştım; programda neler konuşulduğunu, konuşulanların neden konuşulduğunu anlayana kadar program bitti.
Bir de benim konuda ben mi çok kötümserim bilmiyorum ama, konvansiyonel medya bu “sosyal dava” konusunda uyumadı da bilerek gözlerini kapadı gibi. Bilmiyorum.
Seçimler yaklaşırken ve Ankara’daki Cumhuriyet Mitingi’nden sonra, İstanbul’daki’nden önce Okan Bayülgen, programında “Gençler; şimdi siz sokağa çıkmazsanız, yarın evinize dönemezsiniz.” demişti. Onu hatırladım niyeyse.
Ben kendi başıma birilerine ulaşmaya çalışsam “Şov yapıyor, kendini ünlü etme peşinde.” derler diye korkuyorum, sırf o yüzden derdimi de doğru dürüst anlatamıyorum. Ayırdığın paragraf için ayrıca teşekkür ederim bu yüzden.
Eh Barış; ben de uyudu derken “duymadı” demeye getirmiyordum. Belki gerçekten duymadı ama ben de kasıt aramıyor değilim. Öte yandan konvensiyonel medya da artık “emir kulu”.
Ancak en azından böyle bir programda, bu konudan sözedilmeliydi. Sadece senin özelinde değil; blogların üzerinde de ulaştırılmaya çalışılan baskı için.
Doğru diyorsun, onların üzerindeki baskı da büyük ama dediğin gibi, madem bloglardan bahsediliyor, madem Okan Bayülgen’in sansür karşıtı biri olduğu biliniyor; o zaman iki muhabbet de biz patlatabilirdik. Zaten sen, ben, iki üç kişi daha derken sosyal medyada bile bu işi konuşabilen 10 kişi ya vardır ya yoktur. (Tabii Okan Bayülgen’le konuşmak da zorunlu değil, kendi aramızda da konuşabiliyoruz, konuşabiliriz.)
Bu davadaki kişisel korkularımı bir yana bırakırsak en çok düşündüğüm şey, ceza almam ihtimalinde davanın emsal gösterilerek kim bilir kaç kişiye dava açılabilme durumuydu. Ama kültürümüz aynı olunca, nihayetinde düşünceleri de tahmin etmek zor değil: “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın.” diye düşünenleri normal karşılamak zorundayız.
Fakat şimdi neticeye baktığımızda senin davan yine bir emsal. Hem de cesaret verici. (:
Aynen, zaten o acayip gurur veriyor şimdi bana :).
Hepimizi mutlu eden bir sonuç diyeceğim ama.. 3-5 kişiye “hepimiz” demek de kommik olacak. (:
Eheh, olsun, kendi aramızda kutlarız pasta falan alıp :D
Sağ ol Simto. Bayağı izledim düşündüklerimizin çoğunlukla paralel olduğunu gördüm.
Blog yazarı olarak çok eğlenceli muhabbetler başlatabiliriz. Göreve hazır ve nazır olduğumuzu söyleyelim. Hatta şimdiden erkek bloggerler diye bir blog açalım kadroyu belirleyelim. 10 kişi olduk mu tamam :)
Bir destek de benden :)
Valla fikir güzel de, “niye ben seçilmiyorum” kavgası çıkar.
Bir de cinsiyetçiliğe de lüzum yok. Farklı alanlardan bloglar görmekti arzum.
Ağzına sağlık ancak böyle bir yazı anlatabilirdi dün gece yaşananları…
Bence reyting kaygısıyla hareket etmişlerdir. Ben daha televizyonda, adam gibi çıkılıp da teknolojiden, İnternet’ten bahsedildiğini görmedim. İlk okuldaki bilgisayar kitabında anlatılan e-posta nasıl gönderilir gibi şeyleri program yapıyorlar.
Okan ve Okan’a benzer program yapanlar da hep kendi medyalarından bahsetmekten hoşlanıyorlar. Sanki blogları ve bloggerları bir tehdit gibi görüyorlar gibi geliyor. Bu arada yazın gerçekten çok detaylı ve güzeldi teşekkürler.
Çok güzel harika bir yazı olmuş. Bir kişi daha demiş aynen katılıyorum programı izledim yıllardır blog okuyan sonra da yazmaya karar veren biri olarak programda hayal kırıklığına uğradım.
Evet konu tek olsa da yelpaze çok geniş.
Blog kelimesini yeni duymuş biri gibi davranarak izlediğimde hiç bişi anlamasam da senin yazını okuyunca programı boşa seyrettiğimi gelecek haftaya kadar bu yazının Okan beye ulaştırılıp program başında tekzip şeklinde okunup geçen hafta anlatılan blog olayının ne olduğunu insanlara anlatmak açısından çok yararlı olur.
Blog yazmanın insanı sadece rahatlatmadığını, blog yazarak sadece para kazanılmadığını Barış’ın olayında olduğu bi takım sıkıntılı, haksız yere geçirilen dönemlerde olabileceği hatırlatılsaydı keşke.
İnsanlara öyle bir çerçeve çizildi ki sen yaz kardeşim bak para kazanıyor hatunlar bi takım bilgisayar teknolojisinden bahsedilip vay be arkadaş blog da neymiş havası yaratıldı.
Oysaki ilk başta amatörce blog yazmaya başlayan kişinin yılbaşında kırtasiyeye gidip kendine ait bir ajanda alıp günlük tutma hevesiyle aynı olduğu içine girdikten sonra ise ne kadar emek harcandığı bambaşka bir dünya olduğu gösterilebilirdi.
Yazın için tekrar teşekkürler uzun olsa da sıkılmadan sonuna kadar okuduğumu memnun kaldığımı da belirtmek isterim.
iyi günler dileğimle.
Teşekkür ediyorum yorumlarınız için.
Bir tekzipe ihtiyaç olduğunu sanmıyorum. Fakat gerçek içeriğiyle bir blog programı yapılsa beni çok mutlu ederdi.
Bu yazı da ne bir tekziptir ne de blogları anlatıyor. Sadece bir eleştiriyle birlikte, konunun derinliğine dair birkaç örnekten sözettim. Oysa her biri başlı başına birer yazı konusudur.
Ne yazık ki; -tahmin ediyorum- bu sezon için o şansı kaybettik.
[…] #Bağlantı 2 : Simto Alev Okan Bayülgen’in blog temalı yaptığı yayın ile ilgili güzel bir yazı yazmış. […]
Programı izlerken “Sohbet hoş da, bir şeyler eksik” diyordum içimden. Bu yazıyı okuduktan sonra neyin/nelerin eksik olduğunun farkına varmamı sağladınız.
-Bir ara gerçekten bitmeyecek gibi gelse de:)- Mine Hanım’ın da söylediği gibi; programdan daha çok bilgilendim bu yazı sayesinde.
Okan ‘ı samimi bulmuyorum ben :)
programı seyredememiştim. çok merak ettiğim için internette araştırırken yazınızı okudum. programı bu kadar güzel anlatıp, blogcularında durumlarını çok güzel izah etmişsiniz. ben sizin kadar profosyonel olmayıp, sonu blogcu ve blogspot uzantılı 4 sitenin sahibiyim. http://spacal.blogcu.com , http://selamhayata.blogcu.com http://serpilyemekte.blogcu.com ve http://serpillehertelden.blogspot.com diye bilmeden konularımı göre 4 blogcu açmıştım amatör iken. şimdi düşünüyorum da hepsini bir sayfada yapsaydım bu kişiler kadar meşhur olur muydum bilinmez. ama bayan blogculardan annekaz isimli blogcunun bir sürü ödülü olmasına rağmen hiçbir televizyonda görülmemesi ilginç. beyaz showda bir annekazı beklerken fatih terim’in kızı blogcu olarak tanıtıldı. okan da başkası.. biz kendimizi ifade ediyoruz en güzeli de o.. teşekkürler yazınız için.
Estağfurullah Serpil.
Profesyonel olmak diye bir şey tam olarak yok bu konuda. Blogu yalnızca para kazanmak için var ediyorsan, o belki bir profesyonellik.
Belki teknik ve edebi değerlerle ne kadar iyi yazdığın da bir ölçüt olabilir ancak bu da büyük bir külfet değil. Dolayısı ile çok da bir profesyonel-amatör ayrımı yok.
O yazıdan sonra Sosyal Kafa isimli programa konuk oldum ben de. Detaylıca anlattım. İlgini çekerse şuradan bakabilirsin:
http://www.simtoalev.com/ilk-canli-yayinim-sosyal-kafa/
Bloglarını yarın inceleyeceğim için yorum yapamayacağım şu an ama hepsini bir arada tutmak diye bir şey de yok. Birçok insan birden çok blogda farklı konularda yazıyor. E zaten mesele de yazmak.
Ünlü olmak mı? Okan’a, Beyaz’a çıkmak mı? Eh, blogumuzdan geçim sağlayacak çevreyi bulunca bizim de öyle bir şansımız olur. (:
Güzel yazı, sanırım programdan daha iyiydi :) Barış İçin çok sevindim,bence medya daha blogları keşfetmedi :)) Moda gibi şu an sadece konuya sörf yapıyorlar, daha sonra tekneyle açılıp başımıza denizci kesilecekler.
Ben 2005 ten beri yazıyorum, işimde bloğu arşiv gibi kullanıyorum,ailemden uzaktayım, blogları onlarla iletişimde kullanıyorum, arkadaşlarımla haber vermede kullanıyorum, etkinliklerde duyuru amaçlı kullanıyorum, gezilerde blogları rehber gibi kullanıyorum, turizmde tanıtım amaçlı kullanıyorum, oğluma hatıra diye kullanıyorum, yazarak terapi amaçlı kullanıyorum.
paylaşım için teşekkürler çok güzel yazı olmuş.
blogunuzu sosyalkafa programından buldum. oldukça yararlı buldum. 1 saattir aralıksız okuyorum. yeni yazılarınızı bekliyorum.
Başarılar..
başarılı bir paylaşım olmuş tebrikler